Over een paar weken is het zover, de lancering van mijn vijfde roman: Alles of niets. Normaliter is dit een periode waarin ik me super vrolijk voel en ik reikhalzend uitkijk naar het moment waarop ik het boek daadwerkelijk in mijn handen heb.

Maar afgelopen weken zat ik met mijn hoofd bij heel andere zaken. In de zomervakantie zag ik dat de moedervlek op Julius’ scheenbeen groter was geworden. En dat niet alleen. Het plekje zag er bobbelig en asymmetrisch uit en het had rare kleurtjes gekregen. De huisarts zag genoeg aanleiding om ons door te sturen naar het ziekenhuis. Op dat moment was ik er eigenlijk nog heel relaxed onder. Het was tenslotte maar een moedervlek.

In het ziekenhuis keek de dermatoloog naar het plekje. ‘Die moet weggehaald worden,’ zei ze stellig. Sterker nog, er werd direct een chirurg opgeroepen om ook naar het plekje te kijken. ‘Ja, die moeten we zeker weghalen, laten we hopen dat het gewoon een uit de hand gelopen moedervlek is.’ Ik zat opeens niet meer zo lekker op die stoel, daar in het ziekenhuis. En mijn hummeltje leek opeens zo klein en kwetsbaar, liggend op die behandeltafel. ‘En als dat niet zo is?’ vroeg ik aarzelend aan de dermatoloog. ‘Dan moeten we mogelijk nog meer wegsnijden.’
Nog meer wegsnijden? Ik liet die woorden even bezinken en ik zag meteen een soort onderbeen met een heel grote hap eruit voor me. Ik heb namelijk een afwijking (ik heb er meerdere, maar laat ik me even beperken tot deze), ik kan niet een lief klein koalabeertje op de weg zien zitten, ik zie echt meteen reusachtige grizzlyberen opdoemen.

Eenmaal thuis deed ik wat je natuurlijk nooit mag doen. Ik ging los op google, belandde op de meest tranentrekkende huidkankerfora en ik bleek een heel beperkt beeld te hebben van ‘foute’ moedervlekken. Ik dacht namelijk dat het allemaal niet zoveel kwaad kon. Dat ze een kwaadaardige moedervlek ‘gewoon’ wegsnijden en dat het verhaal daarmee uit is. Maar nee, het kan dodelijk zijn wanneer je er niet vroeg genoeg bij bent. Niet vroeg genoeg? Wat is niet vroeg genoeg? Had ik eerder naar de huisarts moeten gaan? Had ik er op moeten staan dat ik met spoed terecht kon bij het ziekenhuis?

Twee weken later zat ik naast zijn ziekenhuisbed te wachten tot hij zou ontwaken uit zijn narcose. De plek en omliggende huid was weggesneden en werd voor onderzoek naar het laboratorium gestuurd. Terwijl hij daar zo vredig lag met zijn oogjes dicht, bedacht ik me hoe stom ik ben dat ik me druk kan maken over of hij wel of niet goed genoeg rekent. Of over het team waarin hij voetbalt. Over de lege ligaverpakkingen die hij nooit weggooit en altijd op tafel laat liggen. Wat maakt het uit in wat voor huis we wonen? Naar welk land we op vakantie gaan? Hoeveel boeken ik verkoop? Het enige dat ik wil is dat dit kleine mannetje van wie ik zoveel hou gezond is.

Vandaag, twaalf lange dagen na zijn operatie, was het ein-de-lijk zover. De uitslag van het labonderzoek. Julius lag volkomen ontspannen te kletsen op de behandeltafel. Ik probeerde positief te denken, maar toch was er steeds dat unheimliche gevoel: wat als… wat als…?
De dermatoloog betrad als eerste onze behandelkamer. Ze keek ernstig. Mijn hart bonkte zo hard dat ze alvast een kamertje bij de afdeling cardiologie konden reserveren.
‘Hebben jullie de uitslag al gekregen?’ vroeg ze.
‘Nee, nog niet,’ zei ik kalm. Ik dacht: neeeeeeeeeee, zeg op!!
‘De uitslag is helemaal goed.’
Vijf woordjes. Het zijn maar vijf woordjes, maar echt, er is helemaal niets op de wereld dat me gelukkiger had kunnen maken.

Eenmaal thuisgekomen aten we een ijsje. Hij en ik. Samen op de bank. Zijn handje op mijn been. Mijn arm om zijn schouder. Alles was weer zoals het zou moeten zijn. ‘Doei, ik ga spelen,’ riep hij. Zijn plakkerige ijsverpakking liet hij op de tafel liggen. Uiteraard.