Uiterlijk, leeftijd en woonplaats, dat gedeelte is vrij eenvoudig. Lastiger is de naam en het karakter. Ze moet origineel zijn, maar niet te afwijkend. Niet te zoetsappig, maar tegelijkertijd niet te bitchy of te stoer. Je moet je wel met haar kunnen identificeren. Zij maakt of breekt het verhaal. Geen klik met de hoofdpersoon? Dan is het helaas een waardeloos boek.
En dan zijn er nog dé vriendinnen. Hoeveel vriendinnen zijn er? Hoe heten ze, hoe zien ze eruit, waar werken ze en welke rol is er voor hen weggelegd? Niets belangrijker dan een paar goede vriendinnen, want bij elk hoofdstuk steekt één van hen wel eventjes de kop op.
Maar wat is een chicklit zonder geweldige lover? Is hij lief, innemend en hemelblond? Of is hij afstandelijk, mysterieus en donker? En hoe heet deze betoverende prins op het witte paard?
Ik laat mijn man duizend en een mannennamen opnoemen en speur het internet af naar dé naam. Te lief. Te braaf. Te kak. Te eenvoudig. Te macho. Om gek van te worden. Maar dan is er opeens dé naam. Wat stom, had je niet eerder aan die naam kunnen denken?
Het verhaal zit als een film in je hoofd, je weet precies wat er gaat gebeuren, maar hoe krijg je dat op papier? Die eerste pagina, dat eerste hoofdstuk, het moet meteen goed zijn. De lezer moet direct in het verhaal worden opgezogen.. ik zoek naar woorden, ik schrijf en delete, ik schrijf en delete.. En dan is het eerste hoofdstuk klaar!
Personages beginnen te groeien, karakters krijgen vorm en terwijl je schrijft begint het verhaal meer en meer te leven. Het is geen verzonnen liefdeskoppel, ze bestaan echt en ze nemen je leven volledig over. Je leeft mee met je verhaal alsof het je eigen leven is. Maandenlang verkeer je in een lichte identiteitscrisis want op elk willekeurig moment kun je opeens veranderen in je hoofdpersoon. Je ziet de wereld door haar ogen en bedenkt je wat zij nu zou zeggen of doen in deze situatie.
Soms zit je in een enorme flow en komen de woorden als vanzelf, maar er zitten weken bij dat je over elke zin uren kan nadenken en volledig gefrustreerd je laptop door de kamer zou willen smijten.
Een drukke baan en twee nog drukkere kinderen, willen je creatieve geest ook nog weleens blokkeren. Het komt dus aan op discipline, je moet het gewoon doen, zelfs al ben je moe en vallen je ogen bijna dicht. Het verhaal moet zuurstof blijven krijgen, al is de hoeveelheid nog zo minimaal, het moet blijven ademen en leven.
En zo verstrijken de maanden, hier en daar wordt wat gewijzigd. Dit klopt niet helemaal. Dit loopt niet zo lekker. Dit klonk van tevoren perfect, maar valt in het echt vies tegen. En met de dag groeit je boek en het aantal woorden. 30.000, 40.000, 50.000 woorden. Vol trots glijd je door de pagina's heen en dan is het einde opeens in zicht. De ontknoping, hier draait het om, hier heb je al die maanden naar toegeleefd..
Gisteren was het zover, eindelijk kon ik aan het hoofdstuk beginnen waar ik al mijn personages naar toe heb geschreven. Ik zat zo in het verhaal, dat het op een gegeven moment aardedonker in huis was, ik kon de toetsen op mijn toetsenbord niet eens meer zien. Manlief lag languit te snurken op de bank en ik had geen idee meer van tijd. Af. Klaar. De climax van mijn boek is gereed.
Bijzonder tevreden viel ik als een blok in slaap, maar nu moet ik het nog teruglezen en dan kan het opeens zo ongelooflijk tegenvallen. Wat 's nachts nog meer dan briljant lijkt, kan 's ochtends opeens veranderd zijn in een waardeloos keukenromannetje.  Ik zoek naar uitvluchten om het niet te hoeven lezen en als ik heel eerlijk ben, is het schrijven van deze ellenlange blog daar één van...