‘Waarom vind je haar dan niet leuk?’ vraag ik nieuwsgierig. Mijn dochter zit onderuitgezakt in de bakfiets en frunnikt aan een van haar staartjes.
‘Ik vind haar gewoon niet leuk.’
‘Heeft ze iets tegen je gezegd wat je niet leuk vindt?’ vraag ik.
‘Nee, maar ze lijkt me gewoon niet aardig,’ zegt mijn dochter van zes over een toekomstig klasgenootje.
‘Maar waarom dan niet?’
‘Gewoon, daarom niet.’ Ze haalt wat onverschillig haar schouders op.
‘Weet je,’ zeg ik na een korte pauze, ‘het is net als met eten. Je moet dingen altijd drie keer een kans geven. Pas als je iets drie keer hebt geproefd, mag je zeggen dat je het niet zo lekker vindt. Zo is het ook met de mensen om je heen. Nu vind je haar nog niet zo leuk, maar als je nog een keer met haar praat, zie je misschien een heel andere kant. En als je voor een derde keer met haar praat, is ze misschien zomaar een nieuwe vriendin van je.’
Ik breng het heel stellig en laat uiteraard weg dat ik nog nooit in mijn leven slakken of oesters geproefd heb en dit eigenlijk ook niet van plan ben. En dat ik die ene moeder op het schoolplein eigenlijk gewoon heel vervelend vind. Zonder reden. Gewoon daarom.
Mijn dochter geeft geen antwoord, maar ik zie aan haar gezichtje dat ze goed naar me geluisterd heeft en nadenkt over mijn woorden.
Als ik onze straat in rijd en de bakfiets de stoep op duw, voel en zie ik iets met flinke snelheid naar beneden vallen. Het spat als vuurwerk uit elkaar op mijn rechtermouw. ‘Getver,’ roep ik uit en ik kijk met samengeknepen ogen naar mijn jas, waar een flinke laag wit/grijs/groenachtige vogelpoep op zit. ‘Dit is al de tweede keer deze maand,’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen mijn dochter.
Ze komt met een nieuwsgierige blik overeind en klimt op het bankje van de bakfiets om het nog beter te kunnen zien.
‘Vies hè,’ zeg ik en ik duw chagrijnig de bakfiets naar onze voortuin toe. ‘Dat wordt weer een bezoekje aan de stomerij.’
‘Heel vies,’ zegt mijn dochter instemmend. ‘Maar weet je, mama… Misschien vind je het derde keer wél fijn. Toch, mama?’