Ik wist het honderd procent zeker. Ik zou een beige chino aantrekken met een zachtgroen truitje. Maar op de dag van mijn boekpresentatie sloeg de twijfel opeens in alle hevigheid toe. Was het niet te simpel? Maakte die kleur me niet wat flets? En zo’n bijpassend sjaaltje, dat was toch niets voor mij? Was het niet beter om toch gewoon dat blauwe jurkje aan te trekken…?
Ik wierp gespannen een blik op mijn iPhone, nog een kwartier ongeveer. Mijn man stond al met de jasjes van de kinderen in zijn hand. Zwaar gestrest rende ik mijn slaapkamer weer in. ‘Ik doe toch dat blauwe jurkje aan,’ riep ik naar mijn man. Drie minuten later strompelde ik met het blauwe jurkje en een panty waar ik inmiddels één been in had gewurmd de gang weer in. ‘Dit is beter? Ja, toch? Waarom zeg je niets? Ik weet het echt niet… Wat moet ik aan doen? Nou?’

Twintig minuten later stond ik in mijn blauwe jurkje in boekhandel Paagman. Ik had zowaar hulpvaardige reacties ontvangen op Facebook waarbij ik iets hysterisch gepost had als: jurkje of broek? Jurkje of broek? Jurkje of broek? Jurkje of broek? Maar om nu te zeggen dat ik me ontspannen voelde…
Ik zag stoeltjes. Heel veel stoeltjes. En een podium. En een microfoon. Over een kleine twee uur zouden hier minstens tachtig man staan en zitten. En al die mensen gingen naar mij kijken terwijl ik ging speechen. Door een microfoon. Ik haat microfoons. En wat ging ik eigenlijk zeggen…?

Maar gelukkig had ik voorafgaand aan mijn boekpresentatie twee leuke interviews. Net toen ik weer een beetje kon ontspannen kwam er een fotograaf van een lokale krant. Of ik even op de foto wilde met mijn boek, ja hoor, natuurlijk wilde ik dat. Op het podium? Ja hoor. Lachen? Smile. Of ik nog iets blijer wilde kijken? Ik duwde mijn mondhoeken nog iets verder omhoog. Of ik nóg blijer kon kijken? Fijn. Ik sta nu dus als The Joker op de foto.

Langzaam druppelden er steeds meer mensen binnen. Veel vrienden en familie, maar ook collega-schrijfsters als Lisette Jonkman en Conny Regard. De meiden van Adorable Books, Storyhunters en Biebmiepje Judith maakten hun opwachting, heel erg leuk om eindelijk kennis te maken. En natuurlijk als kers op de taart waren Jacky en Melissa van Chicklit.nl aanwezig. Aan mij de eer om de eerste exemplaren van 60 dagen ter ere van hun 10-jarig jubileum te overhandigen.

De zenuwen namen nu echt bezit van me. Ik gluurde naar een tafel vol heerlijke 60-dagen-gebakjes en rode en witte wijn. Eigenlijk was het de bedoeling om achteraf te proosten op het succes van 60 dagen, maar ach, een wijntje vooraf, of achteraf, een kniesoor die daar op lette…

Ik zat op een stoel te luisteren naar mijn brandmanager Harma die op het podium stond te speechen. Een deel van me luisterde aandachtig naar wat zij te zeggen had, een ander deel dacht: OMG jij moet hierna, jij moet hierna! Maar toen het écht zover was en ik het podium opstapte en achter de microfoon plaatsnam, waren de zenuwen plotseling verdwenen en begon ik als vanzelf te praten. Was ik daar nou zo nerveus voor? Eitje. :)

Het was een avond om nooit te vergeten en ik ben nog steeds aan het nagenieten. Morgen een nieuwe uitdaging op het programma, een live radio/tv-programma. Zullen ze dan ook wijn schenken? En wat trek ik eigenlijk aan…?