De eerste maanden voelde het nog wat onwennig aan, maar nu, bijna zeven jaar later, voelt het alsof die ring aan mijn vinger er altijd gezeten heeft. Ik ben een getrouwde vrouw. Een gelukkig getrouwde vrouw en daar is helemaal niets mis mee.

De eerste maanden voelde het nog wat onwennig aan, maar nu, ruim vijf jaar later, voelt het alsof ik nooit kinderloos ben geweest. Alsof mijn zoon en dochter altijd deel hebben uitgemaakt van mijn leven en ik kan me niet eens meer goed herinneren hoe het was zonder hen. Ik ben een moeder. Een gelukkige moeder en daar is helemaal niets mis mee.

De combinatie van die twee daarentegen, daar heb ik wél problemen mee. Ik ben maar al te vaak die knop kwijt. Welke knop? Die knop die andere vrouwen blijkbaar wel hebben, zodat je kunt switchen tussen al die rollen. Klik. Moeder. Klik. Echtgenote. Klik. Carrièretijger. Klik. Hulpmoeder. Klik. Klik. Klik. Error.

Ik heb dus een probleem. Ik blijf soms wat lang hangen in mijn moederrol. Maar geef toe, het ís toch ook best lastig. Het ene moment hijs je je kinderen in een pyjamaatje, poets je hun tandjes, leg je ze in bed en dek je ze liefdevol toe. Twee schattige gezichtjes staren je aan terwijl je op zachte toon een boekje voorleest en als zo’n klein wurmpje dan slaperig fluistert ‘Ik hou van je, mama’, dan vult mijn lijf zich met een gevoel dat ik eenvoudigweg niet onder woorden kan brengen.

Moe maar voldaan loop ik naar beneden. En daar zit hij dan. Mijn man. Eindelijk samen. Eindelijk tijd voor elkaar. Ik kruip met een gelukkig gevoel naast hem op de bank en dan hoor ik het mezelf zeggen: ‘Mama houdt van je..’
Boem. Weg seksuele spanning. Mama houdt van je? Ieuw.. Gelukkig antwoordt hij niet met: ‘Papa houdt ook van jou, kleine meid.’
Ik probeer mezelf te vermannen. Kom op. Je bent meer dan alleen moeder. Je bent geen MILF, je bent een ILF. Even lijkt het te lukken, even komt het woordje ‘moeder’ niet in mijn vocabulaire voor, maar dan, als ik mijn ogen sluit, hoor ik het al.. de deur.. voetstapjes.. ‘Mammmaaaaaa, ikke moet plassen..’

Zuchtend maak ik me los uit de armen van mijn man. ‘Ik ben over een paar tellen terug.’ Een paar tellen worden al snel minuten.. lange, zeer lange minuten. ‘Ik wil op het potje. Ik wil niet op het potje, ik wil op de kikkerbril. Ik wil wél op het potje. Mama, jij moet weg. Mamaaa, waar ben je? Mama, ik ben klaar. O, nee, ik moet nog meer plassen. Ga je nog een boekje lezen?’

Een kwartier later sjok ik de trap weer af. Halverwege bedenk ik me dat ik niet moet sjokken als een vermoeide Moeke, maar weer terug moet glijden in mijn sexy, verleidelijke echtgenote-rol. Klik. Klik. Klik. Met veel moeite tover ik een glimlach op mijn gezicht.
Eigenlijk ben ik totaal niet meer in the mood, maar ik vind het zo sneu voor mijn man, dus vooruit dan maar…
Als ik de woonkamer weer in kom lopen, zie ik het meteen. Meneer is in slaap gevallen en ligt er aandoenlijk schattig bij. Glimlachend geef ik hem een zoen op zijn wang. Hij schrikt er wakker van en fluistert: ‘Papa is moe..’
‘Mama ook,’ fluister ik terug.