Column voor de website www.whoopsiedaisy.nl

Ongeveer een jaar geleden liep ik met twee papieren bloemen het lokaal van mijn vierjarige dochter in. De juffen vierden hun verjaardag en alle moeders moesten twee zelfgemaakte bloemen meenemen. Ik vond mijn bloempjes best goed gelukt , totdat ik de creaties van de andere moeders zag.
Mijn lieve, wellicht ietwat mislukte roosjes, werden op slag nog nietiger naast de over the top creaties van sommige andere ouders. Mijn bloempjes waren drie keer zo klein, drie keer zo smal en honderd keer zo eenvoudig. ‘Less is more, lieverd,’ fluisterde ik naar mijn dochter die plotseling bedenkelijk naar haar roosjes staarde.
Voor ze antwoord kon geven, kwam er een bemoeizuchtig klasgenootje op ons afgelopen. ‘Zijn dát jullie bloemen? Die van ons zijn veeeeel groter.’

Twee weken geleden ontving ik een mailtje. De ‘juffenverjaardag’ kwam eraan. Ik las iets over een gezamenlijk cadeau en twee bloemen per kind, één voor elke juf. Ha, dacht ik glimlachend. Dit keer zal ik ervoor zorgen dat mijn dochter met twee fatsoenlijke bloemen het lokaal in kan lopen. Komt goed, kind, no worries.
Dertien dagen later staarde ik verschrikt naar de datum rechtsonder op mijn laptop. Oeps, he-le-maal vergeten om die bloemen te maken. Afgelopen weken hadden volledig in het teken gestaan van drie dingen: me, myself and I. Veel te druk bezig geweest met de promotie rondom mijn nieuwste boek O, o Olivia, waarvan ik de titel nu dus ook opzettelijk even noem, als een soort van ordinaire sluikreclame.. en totaal vergeten crêpepapier, ijzerdraad en meer van dat soort ongein in huis te halen.
‘Dat geeft niet, mamma,’ zei mijn dochter met een lief stemmetje. ‘Dan neem ik morgen gewoon geen bloemetjes mee, dat vinden de juffen vast niet erg.’
‘Natuurlijk is dat wel erg,’ fluisterde ik ontzet.
‘Heus niet mamma en anders zeg ik toch gewoon dat je het veeeeel te druk had om bloemen te maken en dat je dingen op de laptop moest doen.’ En de award voor slechtste, meest egoïstische moeder ooit gaat naar….
‘Mamma gaat het regelen, schatje. Komt goed. Echt,’ riep ik op vastbesloten toon.
Een uur later zag mijn huis eruit als een waar slagveld. Het ontbrak me aan de juiste materialen, de lijm was op en ik kon alleen een schaartje voor linkshandigen vinden, maar je weet wat ze zeggen: waar een wil is, is een weg.
Oké, oké, het werden niet de meest fantastische bloemen ooit, maar ze waren met liefde gemaakt en ze zagen er een stuk beter uit dan vorig jaar.

Om kwart voor zes vanochtend kwam mijn kleine stuiterbal mijn slaapkamer in rennen. ‘Jippie, het is juffendag. Jippie, jippie, jippie!’ En een dikke twee en een half uur later zat mijn nog altijd stuiterende kleuter gekleed in een roze prinsessenjurkje op het voorste bankje van mijn bakfiets. In haar handjes had ze als een ware schat twee papieren bloemen geklemd. Trots liep ze het schoolplein op in de richting van de andere moeders met in hun handen.. …échte bloemen?
Wat suf, sommige moeders hebben echte bloemen bij zich, dacht ik nog een paar seconden. Totdat ik grondig om me heen keek en me realiseerde dat het woord suf echt maar op één iemand van toepassing was..