Voorzichtig gluurde ik om het hoekje naar het immens grote parkeerterrein. Normaliter staan er zoveel rijen auto’s dat het een attractie op zich is, maar nu was het verbazingwekkend rustig. De Efteling en rustig? Geen borden met ‘de wachttijd vanaf dit punt bedraagt 50 minuten?’ Dat moet een droom zijn. Of was het een nachtmerrie in vermomming…?

Natuurlijk niet, ben je mal. Drie dagen vertoeven in vakantiepark Bosrijk en dus drie hele dagen rondstruinen in de magische wereld van de Efteling, wat wil een mens nog meer? Het is toch meer dan geweldig om zonder een seconde te hoeven wachten in de vrolijke karretjes van Carnaval Festival te springen. Die kleurrijke poppen, dat gezellige muziekje dat de hele dag in je hoofd blijft spoken, dat is pas genieten. En dat vonden de kinderen ook en dus wilden ze nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer.

En de volgende dag begon het spektakel van voren af aan. Als kers op de taart mochten we op de derde dag weer een keer of vijf achter elkaar genieten van de dansende poppen van het Carnaval Festival. En natuurlijk niet alleen van Carnaval Festival. Ook het Sprookjesbos was zo interessant dat we elke bezienswaardigheid minstens tien keer gezien hebben. Knibbel, knabbel, knuisje, wie knabbelt er voor de elfde keer aan mijn huisje?

Op dag drie kon ik werkelijk geen trol, elf of laaf meer zien, maar gelukkig was het op die dag wat drukker en kon ik ook naar levende wezens kijken, genaamd mensen. Een vreemd volk kan ik je vertellen. Zo waren er de ‘Ik ga naar de Efteling en ik neem drie reusachtige tassen vol boodschappen mee’ types. Natuurlijk, het is heel verstandig voor je portemonnee om wat broodjes en drankjes van thuis mee te nemen. Maar een bolderkar vol broodjes, worsten, koeken, chips en colaflessen? Kom op, je kunt het ook overdrijven.

Gelukkig waren er ook ouders die meer aandacht hadden voor het park, dan voor hun lege buiken. Jammer genoeg werd hun enthousiasme niet altijd gedeeld door hun kroost. ‘Kijk Mees, rode schoentjes. Die gaan straks dansen, mamma vond die schoentjes vroeger zo mooi. Kijk dan Mees. De schoentjes gaan dansen. Heel even wachten. Nee, dat is niet saai, dat is leuk! Nee, je mag niet op je Nintendo spelen. Ach kijk nou toch, ze gaan dansen. Mooi hè, Mees? Mees? Mees??’

Medelijden had ik met de vaders die verplicht mee moesten in de Python. Hè, hè, ons Suusje is eindelijk groot genoeg om de Python in te mogen, maar het zou toch sneu zijn als ze helemaal in haar eentje zou moeten gaan? En dat hoeft gelukkig ook niet, want pappa gaat wel mee. Toch pappa? Dan blijft mamma wel lekker hier staan kijken, veel plezier. Ennuh, weet je wat trouwens ook leuk is? Die nieuwe achtbaan de Vliegende Hollander, daar kunnen jullie dan zo wel saampjes in. Ga ik vast even een latte macchiato drinken, tot zo!
 
En dan had je natuurlijk nog de ‘hippe’ moeders die werkelijk geen seconde afstand konden doen van hun iPhone. Vreselijk irritant. Kun je nou niet één dagje je iPhone lekker in je tas laten? Wat is er nu zo belangrijk dat je totaal geen oog hebt voor je kinderen of de attracties en alleen maar naar je telefoon staat te turen. Gruwelijk irritant dat soort types. En lekker leuk ook voor je kinderen! Weet je, neem dan geen kinderen als je mobieltje blijkbaar zo belangrijk voor je is.. tsss…

Hierbij beloof ik dan ook plechtig dat ik volgend jaar mijn iPhone thuis zal laten. Maar hé, ik kon er toch ook niets aan doen dat ik uitgerekend in Droomvlucht een mailtje ontving van mijn uitgever met als bijlage vier mogelijke covers voor mijn nieuwe boek…?