Hyves, Facebook, Twitter en LinkedIn, handig, leuk en gezellig, maar zeker ook confronterend. Daar staan ze dan opeens tussen je contactpersonen, je BFF’s van jaren geleden die toch niet zo forever bleken te zijn.
Lag het aan mij? Lag het aan hen? Of is het gewoon zoals het leven gaat? Of in ieder geval mijn leven. Ik heb het wel vaak gedacht hoor. Dan kwam ik iemand tegen en dan klikte het zo geweldig goed, dat ik het echt zeker wist. Wij blijven voor altijd en eeuwig beste vriendinnen. We gingen voortvarend van start. Elke dag hingen we met elkaar aan de lijn, soms zelfs meerdere keren per dag. We wisten alles van elkaar, écht alles. Aan een half woord hadden we genoeg en na een tijdje zagen we er steeds meer hetzelfde uit en gebruikten we dezelfde soort zinnetjes.
Maar toch gebeurde, wat eigenlijk altijd gebeurt: het contact verwaterde. Niet van de ene op de andere dag, maar heel langzaam, stapje voor stapje, zodat je het eigenlijk niet eens echt door hebt. Andere prioriteiten, andere interesses, een andere levensfase, een man die tussen ons in kwam te staan. Elke dag bellen maakte plaats voor één keer in de week bellen, één keer in de maand bellen en liep uiteindelijk over in een steevast: ‘We moeten écht afspreken hoor, ik bel je snel.’
Soms heb je er allebei vrede mee, je bent gewoonweg uit elkaar gegroeid. No hard feelings. Maar helaas komt het ook regelmatig voor dat jij nog in de BFF fase zit en zij niet meer en je gefrustreerd denkt: waarom belt ze nou niet terug? Ik heb haar al de laatste drie keer gebeld, nu mag zij mij terugbellen.
Verontwaardigd stortte ik mijn hart uit bij mijn man, die aandachtig luisterde, maar er eigenlijk niets van begreep. Mannenvriendschappen zijn zo verschrikkelijk eenvoudig in vergelijking met vrouwenvriendschappen. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me ook weleens schuldig heb gemaakt aan eenzijdige verwatering. Niets lastiger dan een vriendschap waar jij eigenlijk niet meer op zit te wachten en de ander wel.
En weet je, ik heb er best vaak meegezeten. Dan verlangde ik naar zo’n Sex and the City vriendengroepje, met vriendinnen die ik vanaf de kleuterklas kende en die altijd, maar dan ook altijd voor me klaarstaan en met wie ik altijd op één lijn blijf zitten. Tegenwoordig kan ik er niet meer meezitten. BFF’s zijn nu eenmaal niet aan mij besteed en dat is prima. Stomtoevallig las ik gisteren op Facebook een quote waar ik me perfect in kan vinden: vriendschap is als een trein waarop mensen in- en uitstappen. Helemaal waar. Alleen wel even opletten dat jij niet in de trein blijft zitten, terwijl je medepassagiers al lang zijn uitgestapt.

Deze column is geschreven voor de website www.whoopsiedaisy.nl