Ik zie je zo voor me, liggend in dat pietepeuterige witte schommelwiegje, zo ontzettend klein en breekbaar. Is dat nu écht al bijna vier jaar geleden? Het lijkt wel gisteren.
Opeens ben je groot en ren je nieuwsgierig voor me uit, gewapend met een rugtas, een broodtrommeltje en een zuurstokroze melkbeker. Ik kijk angstvallig om me heen, wat zijn die kinderen allemaal groot en wat ben jij opeens verschrikkelijk klein. De angst is blijkbaar in mijn ogen af te lezen, want een paar moeders glimlachen me bemoedigend toe. Ook mijn man heeft een gespannen uitdrukking op zijn gezicht.
Mijn kleine meisje neemt trots plaats op haar stoeltje. Ik staar met een licht paniekgevoel naar de klok, over een paar minuten gaat de bel en moet ik haar achterlaten. Mijn man scant de grote knullen in de klas, zijn blik wordt zo mogelijk nog donkerder. Moet hij zijn kleine meisje achterlaten bij die grote knullen van ZES, ze rijden nog net niet op een scootertje.
De juf komt naar ons toe: 'Jullie mogen nog wel langer blijven hoor, het is natuurlijk heel spannend zo'n eerste keer.' Opgelucht glimlach ik naar mijn man. We hoeven nog niet weg, we mogen er nog even bij blijven.
Ik wil net plaats nemen op een klein stoeltje als mijn dochter me met grote, donkere ogen aanstaart. 'Mama,' fluistert ze.
'Ja, lieverd,' fluister ik terug.
'Gaan jullie maar weg hoor,' klinkt het gedecideerd. 'Ik kan wel alleen blijven.'
Ze kijkt ons ietwat streng aan.
'Papa en mama mogen nog even blijven hoor van de juf,' probeer ik nog.
'Dat hoeft niet, mama,' klinkt het nogmaals vastbesloten.
Met opgeheven hoofd vertrek ik uit het klaslokaal. Dapper slik ik mijn tranen weg. Bij de deuropening draai ik me nog een laatste keer om. Mijn meisje zit muisstil naar de juf te luisteren. Wat ben je toch een klein hummeltje zo tussen al die lange kinderen in, maar wat ben je tegelijkertijd al zo ontzettend groot.