‘Waarom zijn al die mensen hier bruin?’ zei mijn vierjarige dochter net iets te hard.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik verbaasd.
‘Nou, al die mensen hier. Hij, en zij. En hij. En zij. Allemaal bruin.’
Sprak ze het woordje bruin nu op een licht afkeurende manier uit? Nee, onmogelijk.
‘Het is eigenlijk niet zo netjes om bruin te zeggen,’ zei ik op zachte toon. ‘Je kunt beter donker zeggen, dat is netter. En er zijn hier veel donkere mensen omdat we in een toko zijn.’
‘O,’ zei ze en ze tuurde om zich heen met een blik die ik niet kon plaatsen.

Diezelfde blik zag ik twee weken later. Mijn man zat achter zijn laptop en dochterlief kwam voortdurend naast hem staan. ‘Hier papa, deze mag jij, die wil ik niet.’ Ze legde een voetbalplaatje naast hem neer. ‘ En deze. En die. En…’ Ze doorzocht met een kritische blik haar grote stapel voetbalplaatjes. ‘En deze.’

‘Dank je,’ zei mijn man afwezig en hij wierp een korte blik op de groeiende stapel naast hem. Fronsend keek hij op van zijn werk. ‘Moet je nou kijken?’ fluisterde hij naar me. ‘Ze heeft me alle donkere voetbalspelers gegeven en alle blanke spelers heeft ze zelf gehouden.’ We staarden naar onze kleine meid die geheel onschuldig op de bank zat.

Aarzelend griste ik een voorleesboek vol plaatjes uit de kast. ‘Welk kindje lijkt het meest op jou?’ vroeg ik aan mijn dochter.
‘Die,’ wees ze zonder twijfel aan.
‘Die met die blonde haren en blauwe ogen?’
‘Ja,’ knikte ze en ze ging verder met sorteren.

‘Ze denkt dat ze blank is,’ siste ik.
‘Ze denkt wat?’ zei mijn man en hij keek me over het randje van zijn laptop aan.
‘Ze denkt dat ze blank is.’
‘Blank?’
‘Ja, blank ja,’ zei ik op samenzweerderige toon en we staarden nogmaals naar onze dochter die met haar bruine ogen, bruine haren en prachtige lichtbruine huid aandachtig naar de televisie tuurde.

‘Lieverd, je weet toch dat je Nederlands bent, maar ook Indisch… en dat je…’
‘Niet blank bent,’ vulde mijn man aan.
Het werd muisstil.
‘Je hebt bruine ogen en bruine haren en…’ zei ik voorzichtig.
‘Moet ik nu elke dag toko-eten eten?’ viel ze me onrustig in de rede.
‘Natuurlijk niet, gekkie.’
‘Mag ik stamppot met worst?’ klonk het opgelucht.
‘Uiteraard.’
‘Oké mammie, dán wil ik voortaan wel Indisch zijn.’